چشم هایش مال تو

چشم هایش مال تو!

با تغییرات اندک در فناوری های مسیریابی روبات ها، می توان به کمک نابینایان  رفت

مترجم: صالح سپهری فر

برگرفته از: new scientist

روبات ها برای مسیریابی نیازمند سیستم های پیچیده موقعیت یابی هستند. بتازگی پژوهشگران، سیستم های مشابهی ساخته اند که به نابینایان کمک کند بدون کمک گرفتن از دیگران، در محیط های سرپوشیده و سر باز، مسیر  مناسب را بیابند.

یکی از این سیستم ها که توسط ادویگ پیسالوس و همکارانش در موسسه سیستم های هوشمند و روباتیک در دانشگاه پیر و ماری کوری پاریس طراحی شده، شامل یک عینک است که مجهز به دوربین و حسگرهایی، مشابه دوربین و حسگرهای مورد استفاده در روبات های کاوشگر است. این دستگاه یک نقشه سه بعدی از محیط اطراف کسی که آن را به چشم می زند و نیز موقعیت وی در آن محیط را فراهم می سازد. این نقشه سه بعدی، با توجه به تغییر شرایط پی در پی تغییر می یابد و روی یک دستگاه الکترونیکی خط بریل به شکلی ساده نمایش داده می شود. در نتیجه فرد نابینا را قادر می سازد تا راه خود را بدون کمک گرفتن از دیگران بیابند. خانم پیسالوس می گوید: از نظر من مسیریابی فقط به معنای حرکت در محیط، بدون برخورد به مانع نیست. فهمیدن این که در محیط اطرافم چه چیزهایی موجود است نیز برای من اهمیت دارد. مثلاً این که در چه فاصله ای از داروخانه یا کتابخانه یا چهار راه قرار دارم. دو دوربین قرار گرفته شده در دو طرف عینک، تصویری سه بعدی از محیط فراهم می کنند.

یک پردازنده، تصاویر را بررسی نموده و حاشیه دیوار یا اشیا را تشخیص می دهد و نقشه ای سه بعدی ایجاد می کند. شتاب سنج ها و ژیروسکوپ های موجود در دستگاه (مشابه همان هایی که در روبات ها برای تشخیص موقعیت به کار می رود) موقعیت و سرعت کاربر را رصد می کند. این اطلاعات با تصویر حاصل از

دوربین ها ترکیب شده و در نهایت موقعیت کاربر نسبت به سایر اشیا را تعیین می کند.  

این سیستم در هر ثانیه حدود 10 نقشه تولید می کند که به دستگاه قابل حمل خط بریل منتقل می شود تا به صورت یک نقشه لمسی پویا به نمایش در آید. این دستگاه قابل حمل، به شکل یک مربع با اضلاع 8 سانتی متری است که 64 پین متصل به یک فنر دارد. انتقال گرما به فنر ها موجب انبساط آنها شده و این انبساط موجب بالارفتن پین ها می شود. در نتیجه پین های بالارفته، حاشیه های اشیای موجود در محیط را روی صفحه این دستگاه نشان خواهند داد. این نقشه به خط بریل بسرعت به روز رسانی می شود تا فرد نابینا یا کم بینایی که این عینک را به چشم می زند بتواند در محیطی که در آن قرار دارد، براحتی حرکت کند.  

این اولین پروژه روباتیک نیست که در جایی دیگر هم مورد استفاده قرار می گیرد. قبلاهم از نرم افزاری که با استفاده از سنسورهای روی روبات می تواند مسافت طی شده توسط روبات را محاسبه نماید، برای تعیین مسافت طی شده توسط یک فرد استفاده شده است. این کار با محاسبه طول گام های فرد، کل مسیر طی شده را تعیین می کند. همچنین یک سیستم ارزان قیمت که توسط پژوهشگران دانشگاه نوادا ساخته شده به نابینایان کمک می کند به کمک یک گوشی هوشمند، مسیر خود را در داخل یک ساختمان بیابند.

این سیستم جدید، از نقشه های رایگان دو بعدی دیجیتال برای فضاهای سرپوشیده، و نیز از شتاب سنج و قطب نمای درون خود گوشی هوشمند بهره می گیرد. مسیر ها به صورت گفتاری اعلام می شود. برای این که گوشی هوشمند بتواند طول گام فرد را تعیین نماید، فرد باید ابتدا با لمس کردن، چیزهای اصلی موجود در محیط (مثل کریدور، در یا بالابر) را شناسایی کند.برخی پژوهشگران معتقدند مشکلاتی که روبات ها و نابینایان در زمینه حس کردن دارند، مشابه یکدیگر هستند، اما تفاوت های زیادی نیز بین آنهاست. سیستم های حسی طراحی شده برای روبات های متحرک، شاید کاربردهای دیگری هم داشته باشد. اما برای این که مناسب نیازها و موقعیت های مختلف انسان شود، باید در آنها تغییراتی ایجاد کرد.

حلقه همه چیز بین یک دســتیـــار مجازی، نابینایان را قادر می سازد محیط اطراف خود را شناسایی کنند. این دستگاه که حلقه چشم نام دارد، شامل یک حلقه مجهز به یک دوربین و یک هدفون است. فرد نابینا می تواند آن را به سوی چیزی که در دست دارد، بگیرد و دستگاه، اطلاعاتی نظیر رنگ لباس یا ارزش اسکناس را در قالب صدا اعلام نماید. این حلقه از شیء مورد نظر عکس می گیرد و نرم افزار هم عکس را بررسی می کند. سپس، اطلاعات حاصل شده توسط صدایی مصنوعی اعلام می شود.

روزنامه جام جم، شماره 3434 به تاریخ 25/3/91، صفحه 12 (دانش)

نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد