داستان انسانهای استثنایی
داستان انسان های استثنایی
از «دارن کنی» تا «سیامند رحمان»
نویسنده: وصال روحانی
بازی های پارالمپیک که جدیدترین دوره آن از هشتم
تا نوزدهم شهریور در لندن برگزار شد، همیشه قصه
کوشش خارق العاده انسان های تنها و مصمم و
ارزشمندی بوده که بر کاستی های چشمگیر جسمانی شان
فایق آمده و به مرزهایی نوین در توانایی انسانی
رسیده اند.
راه حرکت اکثر این ورزشکاران که به شکل های
مختلف معلول شده اند، در ظاهر و در بدو امر مسدود
بوده و فقط با همت ستودنی آنها باز شده و انگیزه
آنان حتی از انگیزه و توان آدم های سالم هم قوی تر
بوده و با همین سلاح کارساز توانسته اند از
غیرممکن ها، ممکن بسازند.
هر کسی وارد دنیای ورزشکاران معلول شده و صحبت
های آنان را شنیده و انگیزه ها و آرزوهای آنها را
فهمیده، شیفته این انسان ها شده و ارادتی عمیق به
آنها یافته است. کافی است ابتدا با دقت چگونگی
معلولیت ها و کاستی های آنان و مواردی را که این
آدم های مقاوم به نقطه کنونی کشانده است، ببینید و
چند و چون معلول شدن آنها و شدت و حدت آن را درک
کنید تا بتدریج در مسیر فهم کارهای بزرگ بعدی شان
قرار گیرید. برخی از زمان تولد با معلولیت ها همسو
و عجین بوده و بعضی بر اثر اتفاقات ناگوار همچون
تصادف ها در زندگی شان به این وضع دچار شده اند و
گروهی هم بر اثر بیماری یا عارضه ای سخت که سال ها
بعد از تولد دامان آنها را گرفته به جمع معلولان
پیوسته و سپس برای جبران و ترمیم این ضایعه ها و
رسیدن به بالاترین سطح کارایی خود وارد ورزش
قهرمانی شده و در این راه پایمردی ها کرده اند.
داستان های زندگی آنان و معلولیت هایشان شگفت
انگیز و وصف کوتاه دستاوردهایشان، مفید و راهگشا
است. لازم و کافی است که بدانید:
گربه نابهنگام
دارن کنی، دوچرخه سوار انگلیسی که در
پارالمپیک پکن برنده چهار مدال طلاشد و در لندن هم
موفق بود، در عمر پرماجرایش دو بار متحمل مصدومیت
های شدید در ناحیه سر و جمجمه خود شد. مرتبه نخست
زمانی رخ داد که در مسابقات دوچرخه سواری رده سنی
جوانان شرکت می کرد و بشدت از روی زین به زمین
افتاد و دفعه دوم موقعی بود که به عنوان حامل و
توزیع کننده شیر ناگهان یک گربه مقابل دوچرخه وی
سبز شد و او به قصد آسیب نرساندن به گربه بینوا
مسیرش را به سرعت کج کرد و باز با سر به زمین خورد
و سرش غرق در خون و بدنش بین شیشه شیرهای شکسته
رها شد، اما این دو واقعه تلخ بزرگ هم دارن کنی را
متوقف نکرد و او به مدد همت و عزم افسانه ای خود
تبدیل به یکی از برترین دوچرخه سواران دنیا و در
بین معلول ها بی همتا شد. ایده و فلسفه و توصیه
اکید پارالمپیک ها این است که از باقیمانده توان
تان و آنچه دارید به بهترین نحو استفاده کنید .
آنها به چیزی که در آدم ها در گذشته داشته و از
دست داده اند، کاری ندارند و فقط از شما می خواهند
که اینک با وجود هر عامل بازدارنده ای بدرخشید و
تنها به قدرت فعلی تان نگاه می کند.
مفهوم واژه شکوه
بنابراین نگاه پارالمپیک و مدیران آن مثلابه
لی پی یرسون است، همان سوارکاری که پاهایش در بدو
تولد قطع شدند و وی از کودکی روی ویلچر می نشسته و
حالااندوخته ای مشتمل بر 9 مدال طلای پارالمپیک در
رشته سوارکاری و در عرصه اسب سواری دارد و معنا و
مفهوم واژه شکوه است.
از سوارکاری به عرصه تیراندازی بروید تا مت
استوتزمن را بیابید که یک آمریکایی فعال در رشته
تیر و کمان است. او هیچ یک از دو دستش را دیگر در
اختیار ندارد و در نتیجه با پاهایش تیراندازی می
کند. او کمان را با پایش نگه داشته و با عضلات
صورت و دندان هایش زه را کشیده و تیر را به سمت
هدف رها می کند و چه مدال های متعددی که از این
طریق برده است.
خروج از یک یتیم خانه
به دوومیدانی می رویم تا تاتیانا مک فیدن را
پیدا کنیم که یک روسی الاصل تبعه آمریکاست. او
قدری بیش از 20 سال پیش در شرایطی به دنیا آمد که
حفره و خدشه ای آشکار در ستون فقراتش وجود داشت و
به واقع به طور مادرزادی معلول بود. تصور می شد وی
اصلازنده نماند و در یک یتیم خانه در گوشه ای از
روسیه بزرگ شد تا این که روزی یک تاجر زن ثروتمند
از راه رسید و وی را به فرزندی پذیرفت، امروز اما
پس از دو دهه، وی از بزرگان دوومیدانی معلولان در
جهان است و خیلی با چهره او آشنایند.
در دوومیدانی می مانیم تا از جانی پیکاک
بگوییم. دونده ای معلول و بریتانیایی که در کودکی
دچار بیماری مننژیت حاد شد و پزشکان بناچار یک پای
عفونت کرده او را قطع کردند و با مرگ کمترین فاصله
را داشت، اما اینک در 19 سالگی مرد اول «دو»ی صد
متر مردان در میان معلولان است و اگر اسکار
پیستوریوس یکی از معروف ترین ورزشکاران معلول دنیا
از کشور آفریقای جنوبی در پارالمپیک 2012 طلای این
ماده را نبرد، به سبب حضور ورزشکارانی چون همین
بریتانیایی سرسخت (پیکاک) در صحنه بود.
بر روی تیغ
راجع به پیستوریوس چه می توان گفت که پیش تر
گفته نشده باشد و حق مطلب را درباره او ادا کند؟
وی مادرزادی و از همان بدو تولد در شرایطی پا به
دنیا گذاشت که از ساق ها به پایین هیچ استخوانی
نداشت و طبعا نمی توانست راه برود. پزشکان پاهای
تیغ مانند را برای او طراحی و تهیه و به بدن وی
الصاق کردند و با تمرین و ممارستی چشمگیر و بمرور
زمان نه تنها به یکی از بهترین های «دو»های سرعت
معلولان در دنیا تبدیل شد، بلکه امسال در المپیک
سالم ها در لندن هم شرکت کرد و حالاتعداد قابل
توجهی از دونده های زبده فاقد معلولیت را هم پشت
سر می گذارد. داستان زندگی او به سبب کوشش طولانی
و بزرگی که برای کسب مجوز حضور در المپیک سالم ها
صورت داده، بر تعداد بیشتری از مردم جهان در قیاس
با سایر معلولان آشکار شده و پیرامون آن بحث و
خبرسازی شده است.
«او» رفتنی نبود
این پایان قصه های ما و افسانه آدم های
استثنایی روزگار نیست. زیرا باید از الکس زاناردی
هم یاد کرد؛ این ایتالیایی 46 ساله در مسابقات
اتومبیلرانی فرمول یک شرکت می کرد و به یکی از
چهره های معروف و کارساز آن تبدیل شد ولی در سال
2001 در یک واقعه تصادف بشدت آسیب دید و همه از او
قطع امید کردند. پزشکان به وضوح به نزدیکان او
گفتند که وی رفتنی است، اما او تسلیم ناپذیر بود و
نه تنها زنده ماند بلکه با وجود قطع پاهایش به
صحنه مسابقات اتومبیلرانی بازگشت و پشت فرمان
ماشین ویژه ای نشست که برای او تدارک دیده بودند و
با دست هایش بر پدال گاز و ترمز فشار وارد می کرد
و می توانست با آن در شاخه ای از مسابقات
اتومبیلرانی استقامت شرکت کند. زاناردی به این نیز
اکتفا نکرد و در المپیک معلولان امسال در لندن در
دوچرخه سواری شرکت کرد و آن هم روی دوچرخه ویژه ای
که چرخ آن را با زور دستش به حرکت درمی آورد و
مدال طلای رشته تایم تریل را برد. وی حالابه
اعتراف دوستان و رقبایش از بهترین «دوچرخه سواران
با دست» در سطح جهان و نمونه مقاومت و سرسختی است.
به والیبال نشسته می رویم تا مارتین رایت را
معرفی کنیم. او تا 2005 و به واقع یک روز قبل از
اهدای میزبانی المپیک و پارالمپیک 2012 به لندن
سالم و صاحب هر دو پا بود، اما در واقعه بمبگذاری
در لندن که یک روز بعد از واگذاری میزبانی رخ داد،
هر دو پایش را از دست داد. او حالاعضو بارز تیم
ملی والیبال نشسته زنان بریتانیا است و حضوری
محسوس و موفق در مسابقه های این رشته در پارالمپیک
لندن داشت.
مهد بزرگان
و آماده شوید تا از بزرگ ترین بزرگان برای شما
بگوییم. با این که ایران مهد بزرگان ورزش معلولان
بوده و جانبازان کشورمان سال ها در پارالمپیک ها
خوش درخشیده و امثال عبدالرضا جوکار و هادی رضایی
را به لحاظ تداوم و بتازگی زهرا نعمتی را به عنوان
ورزشکار تاریخ ساز رشته زنان در اختیار داشته و
بابت مهرداد کرم زاده، محسن کاییدی و جواد حردانی
به خود بالیده، اما سیامند رحمان، این جوان شایسته
اشنویه ای را همچون پدیده ای بزرگ به جهان ورزش
معلولان تقدیم کرده است.
شبی که رحمان در لندن برنده مدال طلای وزن آخر
مسابقات وزنه برداری پارالمپیک 2012 شد و نزدیک
ترین رقیبش را با اختلاف 40 کیلو جا گذاشت و با
غلبه بر وزنه 280 کیلویی، رکورد پارالمپیک را 15
کیلو بهبود بخشید، تمامی حاضران در سالن و حتی
غیرایرانی ها فریاد شوق کشیدند و قدرت شگفت آور او
را ستودند. این جوان بالنده ایرانی که نیرویی وصف
ناپذیر دارد، چنان بر معلولیت خود فایق آمده و به
مظهر قدرت تبدیل شده که حتی در قالب شیرین ترین
افسانه ها هم نمی گنجد و بهترین عامل تبلیغ برای
ورزش معلولان و منادی روح های سالم و
بلندپروازاست.
ایجاد شوق زندگی
ایران با معرفی وی که قوی ترین مرد پارالمپیک
امسال شناخته شد و پیشتر با معرفی بهداد سلیمی به
عنوان قوی ترین مرد المپیک 2012، قدم های بلندی در
راه پیشرفت در عرصه های ورزشی برداشته است ولی تا
رحمان و نظایر او هستند، دستاوردهای بزرگ تر و
جهانشمولی نیز از طریق کشورمان به ثبت رسیده و آن،
ایجاد شوق زندگی و پویندگی و قدرتمداری در عرصه ای
است که معمولامعلولیت ها به غلط عاملی برای توقف و
انزوای انسان ها به شمار آمده است. آدم های
استثنایی که نام و وصف شان آمد و رحمان از شاخص
ترین آنها هستند، کسانی که ثابت کرده اند حد و
مرزی به آرزومندی و توان انسان ها وجود ندارد،
کافی است که آنها بخواهند تا سخت ترین مرزها هم
درنوردیده شود و امثال سیامند رحمان، الکس زاناردی
و دارن کنی درس تلاش و امیدواری به همگان بدهند.
جام جم
روزنامه جام جم، شماره 3506 به تاریخ 21/6/91،
صفحه 10 (پرونده)
